DOTYK vs. FORMA CIAŁA

Początek XIX wieku – wielki kryzys w USA . Sierocińce pełne dzieci . Harold Skeels ówczesny pediatra zauważa, że brak interakcji personelu z maluchami z powodu nadmiaru obowiązków sprawia, że po jakimś czasie dzieci… cichną. Przestają komunikować swoje potrzeby, nie interesują się otoczeniem, ich funkcje poznawcze zaczynają ubożeć. Dziś wiemy, że jest to choroba sieroca. Pod jego opiekę trafiają dwie dziewczynki – 13 i 16 miesięczne. Ich stan przeraża. Skeels opisuje  : „Były w żałosnym stanie. Miały wszy, katar, szorstkie i bezbarwne włosy. Były wychudzone i bardzo nieproporcjonalnie zbudowane, co można uznać za skutek zaburzeń w żywieniu. Miały problem z napięciem mięśniowym. Były albo nadmiernie aktywne, albo smutne i nieobecne,  kiwały się, marudząc i mrucząc pod nosem. Współczynnik inteligencji dziewczynek nie przekraczał 35 IQ”

Wpadł ona na pomysł podrzucenia dziewczynek do zakładu psychiatrycznego – ryzykowne ale zbawienne w skutkach desperackie posunięcie . Okazało się że wiele spośród zamkniętych w nim kobiet ma ogromną potrzebę dzielenia się miłością i opieką Kontrowersyjny eksperyment trwał pół roku. Skutki choroby sierocej u obu dziewczynek cofnęły się! Dzieci przywitały go uśmiechnięte i gaworzące! Badanie testem Bineta wykazało, że ich IQ skoczyło do 77 i 87.

W latach 90. XX w. Oliver W. Sacks analizował zachowania rumuńskich „dzieci Ceauçescu” – porzuconych przez biologicznych rodziców, przetrzymywanych w skrajnych warunkach, z opieką ograniczoną do przewijania i karmienia. „Nie były dotykane ani przytulane. Nikt do nich nie mówił. Kiwały się w przód i w tył, patrząc nieobecnym wzrokiem, lub kuliły się w obecności obcych” – pisał Sacks. Większość wykazywała objawy przypominające autyzm. Latami pozbawione bliższego kontaktu z drugim człowiekiem, karmione lekami psychotropowymi, w dorosłym życiu nie były w stanie sobie poradzić. Domy dziecka zamieniły się w domy pomocy społecznej.

Dr Lidia Wiśniewska, psycholog z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika zaobserwowała, że dzieci, których matki cierpią na depresję poporodową, nie mają poczucia bezpieczeństwa. Są apatyczne, brak im śmiałości w poznawaniu świata – mówi – niedotykane, także nie dotykają, a to przecież dotyk dla niemowlęcia jest podstawowym źródłem informacji o świecie.

Dotyk stymuluje również rozwój intelektualny. W pierwszej fazie życia człowieka jest odpowiedzialny za wytwarzanie połączeń między neuronami w mózgu. Niemowlę, rodząc się, jest wyposażone we wszystkie neurony, jakimi będzie dysponować przez całe życie, choć jeszcze nie w pełni połączone. To właśnie liczba połączeń, a nie liczba samych neuronów, jest kluczowa z perspektywy rozwoju inteligencji.

Pięknie widać jak te ścieżki się tworzą podczas pracy z dziećmi – za pomocą mikrokosmonautyki twarzy.

Moje sesje potwierdzają również wpływ doświadczeń z dzieciństwa na jakość życia dorosłych kobiet –mają one wpływ na formę ich Ciała – są dwie ich 2 skrajności z jednej strony to anoreksja , niedowaga lub druga skrajność – otyłość /otulenie się Ciałem .